محمد عابدینی

السّلام ای اسوه ي بانوي ايراني سلام

ای شکوه ناب اِجلال مسلمانی سلام

در بیان وصفتان لوح و قلم شرمنده شد

بـرتـرین گلواژه ی آیات رحمانی سلام

کوچه باغ خلوت ذهن من از لطف شما

می شود با یک غزل غرق گُل افشانی سلام

چشمه ی فیض شما در کشور دل جاری است

زمـزمـی،یـا کـوثـر آیات قرآنی ؟سلام

ای شکوه وصفتان در لوح محفوظ خدا

زینت ارض و سما ، بانوی عرفانی سلام

تو کدامین آیه ی عشقی که من معنا کنم؟

عقل در دریای وصفت غرق حیرانی سلام

الگوی عفت تویی ای خواهر شمس الشموس

دختر موسی ابن جعفر نور یزدانی سلام

آمـدی ای عـالِـم اسـرار قـرآن فـاطـمـه

مــرحـبـا ای پـرتـو انوار روحانی سلام

من چه گویم در ثنایت تا ثناخوانت خداست؟

هر چه گفتم هر چه گویم برتر از آنی سلام

جود و کرامت از کرمش جاودان شده

هر چه دخیل هست به سویش روان شده

جبریل هم اگر برسد در حریم او

حس میکند که وارد صحن جنان شده

او ظاهرش بتول ولی باطنش علی است

در پشت آن جمال، جلالی نهان شده

از چه تمام فاطمه ها عمرشان کم است

دنیا چرا به "فاطمه " نامهربان شده

خواهر حریف هجر برادر نمیشود

بیهوده نیست اینهمه قدش کمان شده

با احترام آمد و با احترام رفت

هر آنچه شآن اوست در اینجا همان شده

دور و برش فرشته نگهبان معجرش

جانها فدای زینب بی پاسبان شده

گاهی میان مجلس نامحرمان شهر

گاهی میان محمل بی سایبان شده

شکر خدا مقام تو زخم زبان نخورد

شکر خدا برادر تو خیزران نخورد

استادلطیفیان

روزگار نیــــک و تقدیری نکــــوتر داشته

هر کسی که در ره عشقت قدم برداشته

تازه در فردای محشر زائرت پی می برد

آب سقاخانه ی تو طعــم کوثر داشته

گفت بابایت "فـــداها" در جلال شأن تو

مثل تعریفی که از زهرا پیمبر داشته

با وجــــود تو حضـــور مـــادر سادات را

لحظه لحظه پیش خود، موسی بن جعفر داشته

ای کریمه! آسمان ها را به نامش کرده ای

هر کسی نذر تو حتی یک کبوتر داشته

از سیاق صحن هایت می شود احساس کرد

صـــــاحب این آستان شوق برادر داشته

امیرحسین حیدری

باغ حرم تو گلشن رضوان است

قم، جلوه ای از تجلی ایمان است

بین حرم تو و امام هشتم

بین الحرمین کشور ایران است

سیدهاشم وفائی

سفره دار قدیمی دنیا

ای كریم شفیعه ی فردا

گنبدت را نگاه می كرم

خوش به حال پرِ كبوترها

پیش تو بی اراده می گویم

السلام علیك یا زهرا

طعم سوهان شهر تو برده است

تلخی كام روزه دار مرا

كار خورشید می كند آری

ذره ای را كه می بری بالا

با همین شور و حال و تاب و تبم

راهی جاده ی سه شنبه شبم

سجده ها و قیام های منی

‌هدف احترام های منی

السلام علیك یا بانو

تو علیك السلام های منی

زینب دومی و بعد رضا

عمه جان امام های منی

لحظه های خوش حرم رفتن

استواری گام های منی

در دلم با تو درد و دل كردم

یكی از هم كلام های منی

انعكاس جمالی زهرا

حضرت زینب امام رضا

مسعوداصلانی

ای سورۀ نامت تفسیر اعطینا

زهرا ترین زینب، زینب ترین زهرا

خیر کثیر تو، آئینه کوثر

نامت سرآغاز تکثیر خوبی ها

روشن تر از نوری، در نور مستوری

پیدا ترین پنهان، پنهان ترین پیدا پیدا

ماه مقیم قم، خورشید «بیت النور»

در سایه سار توست سرتاسر دنیا

وقتی که معصومان، معصومه ات خواندند

در وصف تو لال است، شعر و شعور ما

فهم زمین عاجز، از درک اوصافت

والا مقامی تو، در عالم بالا

از آه لبریزم، از اشک سرشارم

این قطره را دریاب، دریاب ای دریا

سیدمحمدجوادشرافت

لحظه ها لحظه های رویایی

چشم ها چشمه های دریایی

ابرهای بهار می بارد

قلب های پُر خروش و شیدایی

آسمان محو تابش خورشید

چه طلوعی چه صبح زیبایی

دفتر باد لابه لای چمن

گرم نقاشی و گُل آرایی

و تو ای قبله ی دلِ مریم

روی دستِ مسیح می آیی

منّت خویش بر سرم بگذار

روی چشمم بیا قدم بگذار

از دلِ خانواده ی یاسین

آمدی ای كریمه ترین

جای تو آسمان و عرش خداست

لطف كردی آمدی به زمین

پیشِ پایت عجب شلوغ شده

سائلان صف كشیده اند ببین

همه ی باغ ها برای شما

هرچه خواهی بیا و میوه بچین

من دعا می كنم تو را به خدا

دست بالا ببر بگو آمین

كاش گَردَم فدای معصومه

جان دهم زیر پای معصومه

مِهر رویِ تو محور خورشید

نام تو نقش دفتر خورشید

در افق های روشن فردا

سایه ی توست بر سر خورشید

دختر نجمه، ای ملیكه ی نور

بانویِ ماه، خواهر خورشید

هركه خواهد ببیندت گیرد

آینه در برابر خورشید

قبر تو قبر مادر سادات

كعبه ی دیده ی ترِ خورشید

عقل ها مانده اند حیرانت

پدرت گفته جان به قربانت

هرچه داریم از خدا داریم

نعمتِ عشق از شما داریم

تا تو هستی شفیعه ی محشر

غم نداریم چون تو را داریم

در تمام جهان بگردی نیست

مثل این كشوری كه ما داریم

ما به لطف صفای مقدمتان

دو حرم مثل كربلا داریم

این طرف قم كه خاكِ تربت توست

آن طرف مشهدالرضا داریم

تو و آقا كه جانِ ایرانید

از ازل صاحبانِ ایرانید

دل به دریا زدی خطر كردی

مثل زینب تو هم سفر كردی

در بلندای عاشقی بانو

از سرِقله ها گذر كردی

هر بلایی كه بر سرت آمد

باز هم سینه را سپر كردی

همرهانِ تو را همه كشتند

روز و شب به غُصه سر كردی

از غمِ دوری برادرها

رختِ داغ و عزا به بر كردی

لاله از باغ بی كسی چیدی

كِی ولی روی نیزه گل دیدی

گرچه قلبت هزار بار شكست

كِی دگر بر سر تو سنگ نشست

كِی به نامحرمان اسیر شدی

كِی به دست تو خصم سلسله بست

كِی سرِ دلبرِ تو را بردند

در برِ یك شراب خوار ه ی مست

دشمنت حمله كرد اما تو

معجر و چادرت نرفت ز دست

با همه غربتت بگو آیا

خارجی زاده ات كسی خواندست؟

گرچه بر شانه بار غم بُردی

سیلی و تازیانه كِی خوردی؟

علی صالحی

تا آسمانت را کمی در بر بگیرد

یک شهر باید عشق را از سر بگیرد

گنجایش ات در سینۀ این خاک‏ها نیست

باید تو را دستان پیغمبر بگیرد

هر کس مزار مادرش را آرزو کرد

باید سراغش را از این دختر بگیرد

بانو رهایی را نمی‏خواهم که ننگ است

بی‏جذبۀ مهرت کبوتر پر بگیرد

قلب مرا از سینه‏ام بردار نگذار

دار و ندارم را کس دیگر بگیرد

دلواپس اما دلخوشم شاید که دستت

دست مرا هم لحظۀ آخر بگیرد

فاطمه نوری

می رسد امشب نوای عاشقان مستانه تر

می شود امشب دل دیوانه ها دیوانه تر

سینه ی عاشق همیشه رو به ویرانی خوش است

عاشقان را دل بود امشب بسی ویرانه تر

خانه ی موسی گرفته رنگ و بوی فاطمه

آمده جانانه ای با جلوه ای جانانه تر

بعد از او دیگر برای فاطمه آئینه نیست

تا ابد این امر از افسانه ها افسانه تر

اهل خانه گرد شمع روی او پروانه اند

شد برادر بین خانه گرد او پروانه تر

عالم امشب بر سر خان کریمه سرخوش است

با نوای فاطمه یا فاطمه در چاوش است

ناصرشهریاری

سر زد از شرق قبیله، آفتاب

چشمه جوشاند از مسیله، آفتاب

با کویری های قم، هم کاسه شد

ساده و بی شیله پیله، آفتاب

طاهره، معصومه، لیلای رضا

فاطمه، سِتّی، جلیله، آفتاب×

ذره ها را برد تا عرش حرم

شرحی از "نحن الوسیله " - آفتاب -

او مرا شمس الشموسی کرده است

آفتاب آمد دلیلِ آفتاب ...

زهرا بشری موحی

× در بسیاری از منابع كهن از حضرت معصومه به «ستّی فاطمه علیها السلام» یاد شده است. مثلاً در «تاریخ قم» و نیز «انوارالمشعشعین» چاپ سنگی، ص 208 و «منتهی الآمال» ج 2، ص 161 و و162 و دلائل الامامه، ص 309 لقب «ستّی» آمده است. به معنی خانم و بی بی . گویا این كلمه مخفّف «سیدتی» است.

ذیقعده ماه فیض خداوند اکبر است

میلاد پارۀ تن موسی ابن جعفر است

میلاد دخت هفت امام بزرگوار

یا لیلۀ ولادت زهرای دیگر است

از ثامن الحجج بستانید رو نما

کو را نظاره بر گل رخسار خواهر است

آیینۀ تمام نمای رضاست این

معصومه یا که زینب صدیقه منظر است

آن فاطمه بتول رسول خدا بود

این فاطمه بتول بتول مطهر است

گر بنگرد ذبیح به اوج جلال او

گوید هزار مرتبه این فوق هاجر است

مکتب نرفته عالمۀ علم اهل بیت

شوهر نکرده بر همۀ خلق مادر است

برتر ز آفتاب و نکوتر ز قرص ماه

ذیقعده را ز بیت ولایت دو اختر است

آن روز اول مه و این روز یازده

آن خواهر خجسته و اینش برادر است

این است کوثری که قم از فیض اوست پر

آخر مگر نه دختر ساقی کوثر است

این است فاطمه که ثواب زیارتش

در اصل با زیارت زهرا برابر است

یک دختر، این همه عظمت، این همه جلال

الحق که جای گفتن الله اکبر است

بر آن پدر درود که این است دخترش

بر مادری سلام که معصومه پرور است

جز عمه اش که زینب کبراست در جلال

از دختران فاطمه در هر زمان سر است

قم چون مدینه تربت او مسجد الرسول

زهرای آن سلالۀ زهرای اطهر است

حورا کنیز خادمه اش گرچه انسیه است

غلمان تراب مقدم او گرچه دختر است

فیضش ز شهر قم به زمین و زمان رسد

فیضیه در محیط کمالش شناور است

تنها نه خاکیان به حریمش نهاده رو

یک آسمان ملائکه مسکین این در است

گو پادشاه ملک جهان باش یا گدا

آن را که نیست خاکِ درش خاک بر سر است

ریزند عرشیان به زمین دسته دسته گل

گلدسته هاش تا که به قم سایه گستر است

نعلین خود چو موسی عمران ز پا در آر

کاینجا مزار دختر موسی ابن جعفر است

وقتی نسیم می کند از شهر قم عبور

از عطر آن روان مسیحا معطر است

چون باب خویش بر همه باب الحوائج است

چون مادرش شفیعۀ فردای محشر است

بی مهر او که مهر تمامی عترت است

طاعات جن و انس و ملک نخل بی بر است

اقرار می کنم که به پایش نمی رسد

با آنکه سر به سر سخنم عقد گوهر است

ما را به شهر قم چه نیازی است بر بهشت

قم بیت یازده خَلَف پاک حیدر است

خواهی جلال زائر قم را بیا ببین

در هر قدم هزار بهشت مکرر است

"میثم" خدا کند که شود مدفن تو قم

همسایگی فاطمه از خلد بهتر است

استادسازگار

خاتون قم ای حضرت معصومه سلامت

آغاز شود دفتر اعجاز به نامت

در وصف کمالات تو شد زمزمه پرداز

عمری به رواقِ تو کبوتر سر بامت

از زینب و از فاطمه داری تو نشان ها

ای خوی و مرام علوی خوی و مرامت

آنی که احادیث شریفی ز امامان

بر جا همه حاکی بود از شان و مقامت

در بارگه قدس تو حوا به کنیزی است

آن گونه که آدم شده از شوق غلامت

بر چهره ی نورانی تو رشک برد ماه

خورشید جهانتاب زند بوسه به گامت

مانند تو معصومه کجا ذوب ولا شد؟

قربان تو و پیروی از خط امامت

آیین و مرام رضوی گشت جهانگیر

ای قم ز تو احیا شده با سعی تمامت

فیضیه که سرچشمه ی انوار الهی است

پاینده و جاوید شد از فیض مدامت

جان در ره مقصود به اخلاص نهادی

آکنده شد از بوی ولایت چو مشامت

تا روز قیامت که بود حشر خلایق

ثبت است به لوح دل و جان حرف و پیامت

از فیض وجود حرمت مرحمتی کن

ای مرغ دل شیعه گرفتار به دامت

سیراب شوند از قدح خاص تولا

زوار تو کآیند سر سفره ی عامت

بر رشته ای از معجرت آویختم امروز

دریاب کنون «خوش عمل» این پیر غلامت

عباس خوش عمل کاشانی

جایی که کوه خضر به زحمت بایستد

شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد

نزدیک می‌شوم به تو چیزی نمانده است

قلبم از اشتیاق زیارت بایستد

بانو سلام کاش زمان با همین سلام

در آستانۀ درِ ساعت بایستد

و گردش نگاه تو در بین زائران

روی من – این فتاده به لکنت – بایستد

تا فارغ از تمام جهان روح خسته‌ام

در محضر شما دو سه رکعت بایستد

بانو اجازه هست که بار گناه من

در کنج صحن این شب خلوت بایستد؟

در این حرم هزار هزار آیۀ عذاب

هم وزن با یک آیۀ رحمت بایستد

باید قنوت حاجت بی‌انتهای ما

زیر رواق‌های کرامت بایستد

شیعه به شوق مرقد زهرا به قم رسید

طاقت نداشت تا به قیامت بایستد

آن کس که جای فاطمه در قم نشسته است

در روز حشر هم به شفاعت بایستد

تو خواهر امام غریبی و این غزل

با بیت‌هاش در صف بیعت بایستد

من واژه واژه عطر تو را پخش می‌کنم

حتی اگر نسیم ز حرکت بایستد

این شعر مست تکیه زده بر ضریح تو

مستی که روی پاش به زحمت بایستد

هادی جانفدا

جایی که کوه خضر به زحمت بایستد

شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد

نزدیک می‌شوم به تو چیزی نمانده است

قلبم از اشتیاق زیارت بایستد

بانو سلام کاش زمان با همین سلام

در آستانۀ درِ ساعت بایستد

و گردش نگاه تو در بین زائران

روی من – این فتاده به لکنت – بایستد

تا فارغ از تمام جهان روح خسته‌ام

در محضر شما دو سه رکعت بایستد

بانو اجازه هست که بار گناه من

در کنج صحن این شب خلوت بایستد؟

در این حرم هزار هزار آیۀ عذاب

هم وزن با یک آیۀ رحمت بایستد

باید قنوت حاجت بی‌انتهای ما

زیر رواق‌های کرامت بایستد

شیعه به شوق مرقد زهرا به قم رسید

طاقت نداشت تا به قیامت بایستد

آن کس که جای فاطمه در قم نشسته است

در روز حشر هم به شفاعت بایستد

تو خواهر امام غریبی و این غزل

با بیت‌هاش در صف بیعت بایستد

من واژه واژه عطر تو را پخش می‌کنم

حتی اگر نسیم ز حرکت بایستد

این شعر مست تکیه زده بر ضریح تو

مستی که روی پاش به زحمت بایستد

هادی جانفدا

این جا حریم عاطفه ها گم نمی شود

هرگز به حبّ و بغض تفاهم نمی شود

این جا حریم دوستیِ آل احمد است

حبّ علی بدون تنعّم نمی شود

دربست، مُلک ری فدک فاطمیه است

این جا که ملک، بانیِ هیزم نمی شود

کشور گشای عشق، حسین است و مجتبی

ور نه ز سوی غیر ترحّم نمی شود

پرسی اگر ز ما حرم اهل بیت را

جایی به عرش و فرش چنان قم نمی شود

گر چه سه درب باغ جنان وا شود به قم

باغ جنان بهشت تر از قم نمی شود

در یک نگاه قبله ی ایران ما قم است

بی کعبه راه را که تداوم نمی شود

در مُلک ری که تجربه ی کوفه شد کسی

دیگر که از امام خودش گم نمی شود

تا پرچم ولای علی روی دوش ماست

دشمن حریف غیرت مردم نمی شود

وقتِ دعا کنیم هزار آرزو ولی

جز یار را که حقّ تقدّم نمی شود

چون نفس مطمئنّه ز قم سر بر آورد

دل ها دگر دچار تألّم نمی شود

نور ولایت است و شهادت دو بال عشق

بر این دو بال هیچ تهاجم نمی شود

با آن همه تجرّد روح و مقام قرب

جز در لباس عبد مجسّم نمی شود

اوصاف آسمانی و بی انتهای او

در واژه و بیان و تکلّم نمی شود

آری مگر امام رضا مدح وی کند

مدح کریمه جز به تکرّم نمی شود

هرگز بدون مقدم سبز بهاری اش

لب های غنچه وا به تبسّم نمی شود

وقتی ملائک از حرمش فیض می برند

گویند بی بهار ترنّم نمی شود

از صحن خود پلی زده تا مشهد الرّضا

بی یاد دوست باده ای از خم نمی شود

بالی به صحن یار خراسانی اش کشیم

ور نه نصیب، دانه ی گندم نمی شود

شوق زیارت حرمش آب و دانه ام

یعنی که من کبوتر این آشیانه ام

محمودژولیده

دارد دل ما راه نجاتی دیگر

در مشهد و در قم، عتباتی دیگر

بر بانوی با کرامت قم صلوات

بر شاه خراسان صلواتی دیگر

سیدمحمدجوادشرافت

دلگیر، دلخسته، پریشان، راه رفتم

نوری نمی دیدم به سمت ماه رفتم

هم درد تنهایی ما بی او که می شد؟

قم بی حضورش شهرکی متروکه می شد

بر آب عصا را گر نمی زد دخت موسی

یک باره سیل بی امان می برد ما را

عکس حرم را روی سینه قاب کردم

قلب خودم را دور آن بیتاب کردم

آیین این آیینه ها مهمان پذیری ست

دیری ست آهم میهمان اوست دیری ست

بر جذبه های گنبدش دلداده خورشید

هرکس نخستین زائرش... همزاد خورشید

هر شاعری با لطف او مأجور باشد

در وصف او هر بیت، بیت النور باشد

بانو برایت شعر آوردم بخوانم

بگذار امشب تا سحر این جا بمانم

روز نخستین مهر تو دیوانه ام کرد

یادت می آید من همانم من همانم

می افتد از چشمانم اشک قطره قطره

اما نمی افتد تمنا از زبانم

وقت ورود تو همان روز دل انگیز

ای کاش بودم تا تو بودی میهمانم

آن روز عشق و احترام و مهربانی

گل ریختن از پشت بام و مهربانی

چندین محافظ در میان کاروان بود

شکر خدا آن ساربان هم مهربان بود

جمعیت آن روز مرهم بود، مرهم

دور و بر آن ناقه محرم بود، محرم

تاریخ رنج عشق را تمدید کردی

با رفتنت صد خاطره تجدید کردی

شرح کتاب فاطمی را طرح کردی

طرح کتاب زینبی را شرح کردی

کم می شود اشک من اما لطف تو نه

من مستحق آتشم با لطف تو نه

بانو شما از ریشه ی عشقی اصیلی

محض رضای مهربانی «اشفعی لی»

مجیدتال

تاجی از آفتاب سر قم گذاشتند

نوری ز عشق در دل مردم گذاشتند

بانو! تو آمدی: سر هر سفره ی تهی

سیب گلاب و سبزه و گندم گذاشتند

باران گرفت و عطر هزاران گل انار

روی لب کویر تبسّم گذاشتند

از برکت قدوم شما شوره زارها

رودی شدند و سر به تلاطم گذاشتند

این شهر را به عشق شما "شهر اهل بیت"

شهر ستارگان زمین... قم گذاشتند

"این جا برای چیدن یک خوشه یاد تو

هر گوشه از حریم تو را خم گذاشتند"

دستان مهربان تو را آسمانیان

بر شانه های خسته ی مردم گذاشتند

هر کس مقیم شهر تو شد در پیاله اش

یک جرعه آفتاب و ترنّم گذاشتند

مریم سقلاطونی